Handen

Wat kan ik zeggen? Wat kan ik schrijven? Zo veel dat er is gebeurd de afgelopen maand in werk en privé. De reis naar Nederland, de tijd thuis, dat staat voorop. Terug denken aan de laatste weken geeft een overvloed aan gebeurtenissen en de daaraan verbonden emoties. De meest sterke emoties zijn verdriet en dankbaarheid. Verdriet om het overlijden van mijn vader. Nadat hij in mei de diagnose (asbestos)kanker kreeg wisten we dat onze tijd met hem beperkt was. Eind juli boekte ik in overleg met mijn familie een reis terug in september. En hoe wonderlijk geleid dat die week in september de week was dat mijn vader’s ziekte de overhand nam. Een week vol tranen maar ook een week vol dankbaarheid voor de gegeven tijd om nog even samen te zijn. Met mijn vader en met mijn moeder. En ons gezin, inmiddels uitgegegroeid tot meer dan 25 mensen, wat een zegen dat we deze tijd samen kunnen dragen. Er waren veel tranen, goede gesprekken en ook veel gelachen.

Het laatste woord is niet wat telt, al de woorden en daden voorheen zijn wat telt. Het was al goed, ook zonder mijn tijd in Nederland op het laatst, maar wat hebben die laatste dagen samen zijn veel toegevoegd. Zittend aan het bed van mijn vader, zijn grote eeltige handen nu zo mager en zacht. Handen die toen in mijn kinderogen álles konden. Handen die ons allemaal hebben vastgehouden in zorg en gebed. En wat hebben ze gebeden en gedankt, die handen.

Twee dagen na mijn terugkeer in Haïti overleed mijn vader, onze papa. Verdriet. Verlies. Gemis. Weten dat hij eindelijk Thuis is, een plek waar hij zo naar verlangde. Dankbaarheid. Het is goed.