Geduld

Even wat ‘zakelijke mededelingen’ over een aantal Stichting Hoop Haïti projecten. Allereerst het schoolproject. We wachten nog op de overgangsrapporten maar binnenkort komt er via de website van de SHH weer een overzicht van de leerlingen/studenten van het schoolproject. Verzoeken voor eenmalige hulp bij de afronding van school/cursussen en hulp voor de diplomerings-ceremonies komen in deze maand regelmatig binnen en ook daarvoor blijven giften via het schoolproject van harte welkom! Geven kan op de website www.hoophaiti.nl via de doneerknop of direct naar NL18RABO 0362 4237 41 t.n.v. Stichting Hoop Haïti onder vermelding van ‘school’.

Het Kortlopende project Laboratorium is afgerond, scholing is gedaan en aan elke voorwaarde hebben we kunnen voldoen, door elke hoepel zijn we gesprongen, een op het laatste moment gedane eis van een aparte ruimte voor de TB kliniek konden we regelen en dus…eindelijk….hebben we de goedkeuring van het Departement van Volksgezondheid gekregen en zijn we officieel een diagnostisch en behandelingscentrum voor tuberculose. Zonder jullie hulp was dit niet gelukt. Ook verpleegkundige Marie Jeanette en laborante Lovenie hebben een grote rol gespeeld in het slagen van dit project. Ik moet toegeven dat het een les in geduld en volgzaamheid is geweest… Toegeven aan elke eis, hoe onredelijk en onlogisch ook, zonder discussie en zonder beroep te kunnen doen op gezond verstand, het was niet altijd makkelijk maar oh wat ben ik blij dat we hebben volgehouden! Geef nooit op, dat was ook de les die we leerden!

Het lopende project Latrine (ik durf het geen kortlopend project meer te noemen) is ook een les in geduld maar inmiddels is de plek getraceerd en gaat binnenkort de schop in de grond voor het graven van het gat. Het cement en benodigde ijzer heb ik met jullie hulp al kunnen aanschaffen. Hartelijk dank en wordt vervolgd! Giften blijven welkom.

Geduld. Dankbaarheid. Laten we het na alle zakelijkheid nog wat meer over gevoelens gaan hebben. En dan specifiek over de gevoelens van de verpleegkundige in haar professionele rol. En nog specifieker, deze verpleegkundige. Ik noemde boven al de les in geduld en volgzaamheid. Ik weet niet welk verpleegmodel op dit moment de smaak van de dag is maar kan me Van de Brink Tjebbes en Henderson nog net herinneren. Ik neem aan dat ‘men’ nog steeds verwacht dat een verpleegkundige haar houding en omgang om kan schakelen van kamer tot kamer, haar gedrag en benadering passend bij de individuele behoefte van de patiënt. Ik houd enorm van de afwisseling in mijn werk hier. Geen dag is hetzelfde, de variatie aan zorgvraag is groot, maar dit vraagt ook veel qua kunde en aanpassing in benadering. Ik ging deze week van de opluchting en blijdschap in de kraamkamer net na een bevalling door naar het bed van een jonge vrouw met uitgezaaide baarmoederhalskanker om tijd te nemen voor uitleg en begeleiding aan haar en de familie. En toen naar de vrouw in de gang die dreigt weg te lopen uit de kliniek omdat ze al een maand maagpijn heeft en ik heb haar bij aankomst niet meteen geholpen. Omschakelen. Lukt het me altijd? Empathie naar behoefte beschikbaar? Geduld? Helaas, nee, niet altijd. De vrouw met maagpijn kreeg niet het medeleven waar ze op dat moment op rekende. Ze kreeg een ‘neem deze maagtablet, ga zitten en voor elke keer dat je klaagt laat ik je een half uur langer zitten’. Sorry, mevrouw, omschakeling gemist.

Geduld. Ook geduld in het wachten op het effect van je werk. In de vroege ochtend word ik gebeld voor een bevalling. Terwijl ik het hek open maak hoor ik ‘pfffflll-pfff-pfffffff-pffffff-pfffllllmmmm’ in de wachtkamer. Iemand is haar weeën aan het wegpuffen! Dat is interessant! Geen prenatale cursussen hier en puffen is niet een bekende manier om met weeën om te gaan. Iemand komt met de kaart en begint meteen te praten: ‘Ze puft, ze puft, ik zei haar dat ze moet puffen, net als ik moest doen van jou toen ik weeën had, w sonjem/herinner je me? Met mijn baby, toen met de Kerst, zo lang puffen puffen, hij is nu 7 jaar, ze puft, net als ik, hoe is het met jou, miss lan, hier is de kaart, kom kom, controleer hoe ver ze is, papa bebe is mijn eerste kind, vinivini/komkom”. De spraakwaterval is de schoonmoeder van de 18-jarige zwangere. Ik heb zelden iemand zo enorm geprezen als deze 2 vrouwen. Vroegtijdig persen, soms al bij de eerste weeën, is de gewoonte en deze schoonmoeder ging geheel tegen haar cultuur in door haar eigen ervaring te gebruiken en om haar schoondochter te laten puffen. En gelukkig werd na vliezen breken en de laatste centimeter de baby vlot geboren. Een voorspoedige bevalling. Een bevestiging voor schoonmoeder dat ze het goed had aangepakt. En een bevestiging dat we niet alle begeleiding en informatie voor niets geven. Zeven jaar om het effect te merken maar…geduld!